Autentyczność w sieci

Czy taka w ogóle istnieje? Odnoszę wrażenie, że w dzisiejszych czasach, żeby być autentycznym trzeba mieć w sobie po pierwsze dużo odwagi, po drugie samozaparcia, a po trzecie cierpliwości. Bo przecież zazwyczaj na to, co inne patrzy się spode łba, z niepewnością, niedowierzaniem i niepokojem. Ale z drugiej strony czy nie lepiej być właśnie takim innym kolorowym ptakiem wśród tabunu skopiowanych wróbelków?

Prowadzę bloga, bo lubię przelewać myśli na klawiaturę i porównywać opinie. Kiedyś miałam fotobloga, teraz mam Instagrama, bo lubię dokumentować życie zdjęciami i dzielić się nimi z innymi. Daleko mi jednak do wariatki, która pstryka fotkę śniadania, przekąski, obiadu, kolacji, wypadu na siłkę i romantycznego spaceru między tym wszystkim. Potrafię zachować granicę między tym, co chcę przeżyć w środku, a co pokazać na zewnątrz. I nadal zaskakuje mnie fakt, że niektórzy tej granicy nie znają (lub nie stosują).

I tak sobie patrzę na ten Instagram, przeglądam dziesiątki fotografii i widzę, jak wiele tam kopii i podobieństw. W zależności od użytego hashtagu wysypują się zdjęcia w konkretnej kolorystyce i kompozycji, większość obrobiona zapewne w aplikacji Lightroom, bo od razu w oczy rzuca się ten sam ‚ciepły’ efekt. Nie mam nic przeciwko pięknym fotografiom, bo jako wzrokowiec lubię rzeczy ładne. Ale widok dwudziestu zdjęć różnych autorów w podobnych tonie to chyba lekka przesada.

Jestem indywidualistką i żyję po swojemu. Tego samego szukam w internecie. Śledzę i doceniam twórców, którzy idą pod prąd, a na swoich blogach i kanałach społecznościowych pokazują prawdziwe życie, ale też posiadają ten wewnętrzny filtr, dzięki któremu wiedzą kiedy telefon schować do szuflady, a komputer wyłączyć. Doceniam, kiedy ktoś pokazuje, że ma słabszy dzień, że coś mu się nie udało, że czegoś się boi. Bo takie treści owszem, czasami powodują smutek i współczucie, ale jednocześnie stanowią pewnego rodzaju pokrzepienie, bo okey, widzę, że nie tylko ja mam ciężki okres w pracy, albo pociesza mnie fakt, że on też ma problemy z powrotem do formy po chorobie. Całość sprawia, że ma się wrażenie obcowania z normalnym, prawdziwym człowiekiem, a nie robotem, który we wszystkim jest zwycięzcą.

Dla mnie Instagram (i ogólnie internet) to źródło inspiracji. Gdyby ktoś sprawdził jaka jest treść 95% zapisanych przeze mnie postów z instagramowych kont, które śledzę, to stwierdziłby, że cierpię na spore zaburzenia odżywiania (no w sumie to prawda, bo jestem studnią bez dna), bo ostro chomikuję przepisy na zdrowe żarcie. Pozostałe 5% to jakieś nowinki filmowo-muzyczne i coś z kategorii zdrowego stylu życia. 

Zastanawiam się skąd u internetowych twórców pojawia się chęć kreowania się na ciekawszego człowieka niż w rzeczywistości. Dla tych śmiesznych ‚lajków’ i serduszek? Nie lepiej budować sobie swoją społeczność na autentyczności i szczerości? 🙂

Dla mnie autentyczność to posiadanie własnego ja. To wyróżnianie się ponad tłumem. To droga pod prąd. To pokazywanie prawdy. I ja taką prawdę wybieram. Po co pisać wyłącznie o sukcesach i szczęśliwych momentach, skoro życie nie składa się wyłącznie z nich? Życie to wzloty i upadki, sukcesy i porażki, dobre i złe momenty. I skoro już pokazujemy się w tej sieci i kreujemy pewien wycinek wirtualnego przestrzeni, to warto też pokazać swoją osobą, że złe dni, decyzje i wybory też są OK, bo przecież całe życie uczymy się na błędach i nie jest to powód do wstydu.

Jakie Wy macie zdanie na ten temat?